منصور غیبی، کارشناس بازار مسکن
هر چه به انتهای سال ۱۴۰۳ نزدیک می‌شویم، یک فرضیه تایید می‌شود؛ اینکه مردم، چه به عنوان سرمایه‌گذار و چه به عنوان مصرف‌کننده در حوزه ملک و آپارتمان، از ورود جدی به بازار خودداری کرده‌اند.
این امر می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد، اما عمده دلایل آن به انتظارات ممتد و پی‌درپی، هم از لحاظ سیاسی و هم اقتصادی برمی‌گردد.
در واقع، این انتظارات نوعی امید را در میان اقدام‌کنندگان برای خرید آپارتمان ایجاد می‌کرد که ماه به ماه تمدید می‌شد؛ امید به گشایش، هموارسازی، تعادل‌سازی و رفع نگرانی‌ها از حوزه سرمایه‌گذاری یا حتی خرید آپارتمان. اما هیچکدام از این انتظارات در ماه‌های مختلف به تثبیت نهایی نرسید.
به عنوان مثال، مردم این‌گونه فکر می‌کردند که با در اختیار داشتن سرمایه‌ای یک میلیاردی، می‌توانند در بازارهای دیگر با این میزان سرمایه، ماهانه ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون تومان سود دریافت کنند.
بنابراین طبیعی است که دست به خرید یا سرمایه‌گذاری در حوزه مسکن نزده‌اند؛ چرا که بازار مسکن نه سوددهی داشت و نه امکان نقدشوندگی سریع دارد.
مسئله‌ای که در ادامه می‌تواند خود را نشان دهد این است که این دوره انتظار، هم به لحاظ روانی و هم به لحاظ اقتصادی، به پایان خواهد رسید و ورود سرمایه‌گذاران و خریداران، از ماه دی امسال به بعد همان‌طور که قابل مشاهده است، به تدریج و به‌صورت ممتد خود را در بازار مسکن نشان میدهد.
این امر می‌تواند هیجان سرمایه‌گذاری و خرید را به بازار بازگرداند و تاثیراتی بر قیمت‌ها و شرایط بازار داشته باشد. از سوی دیگر، هر چه بازارهای موازی به تثبیت و تعادل برسند، به همان میزان آرامش در حوزه خرید و سرمایه‌گذاری در بازار مسکن بیشتر نمایان می شود.
به هر حال این وضع می‌طلبد که با برنامه‌ریزی و سیاست‌های اقتصادی مناسب، مردم را به خریدهای امن و مصرفی خود هدایت کنیم و امیدهایی که در جوامع داخلی و بین‌المللی، مردم را به موقعیت بلااثر و بلااقدام گذاشته، رها کنیم که با امنیت نسبت به سرمایه‌گذاری و خرید ملک خود اقدام نمایند.
