توسعه پایدار، اهرم کلیدی چشم انداز آتی شهر!

#اقتصاد نگار – شهرها همچنین می بایست راه حل های مشخصی برای رسیدگی به تثبیت تغییرات آب و هوایی و به حداقل رساندن تأثیرات گسترده خطر زای زیست محیطی ارائه دهند.
با رشد سریع جمعیت و سرعت فشرده گی از لحاظ تراکم جمعیت بواسطه توسعه شهری، مسئله توسعه پایدار شهری بیش از هر زمان دیگری حائز اهمیت است زیرا گسترش بی رویه شهری اثرات منفی مانند هزینه های زیرساختی بالاتر و کاهش بهره وری منابع ایجاد می کند. همچنین می‌تواند منجر به تجاوز به زمین‌های کشاورزی، جنگل‌ها، فضای باز یا تالاب‌ها شود و ارزش‌های اقتصادی، تفریحی و زیست‌محیطی ارائه شده به عدم تعادل اکوسیستم‌ها بیانجامد.
توسعه پایدار شهری در قلب اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد در مورد شهرها و جوامع پایدار قرار دارد که بر ایجاد شهرها و سکونتگاه های ایمن، و پایدار تمرکز دارد و اکثر دولت‌ها در سیاست‌هایی که برای توسعه پایدار شهری از جمله آب، مسکن، حمل‌ونقل، زیرساخت‌ها و تغییرات آب و هوایی برنامه ریزی می کنند جهت رسیدن به اهداف توسعه پایدار (Sustainable Development Goal) برنامه ریزی دقیق دارند و درصد مشخصی از سرمایه‌گذاری عمومی را برای این امر لحاظ می کنند. با این حال، تنها ده درصد از جامعه جهانی به اهداف توسعه پایدار شهری بر اساس آخرین بررس های سازمان ملل موفق به ایجاد پایداری شده اند.
استفاده از چارچوب اهداف توسعه پایدار می تواند به شکل دهی مجدد سیاست های توسعه پایدار شهری، از جمله شناسایی اولویت های مبتنی بر مکان، جهت دهی مجدد استراتژی ها و طرح های موجود یا شکل دادن به استراتژی های جدید به سمت توسعه پایدار شهری، کمک کند.
شهرها بعنوان یک مأمن، بنوعی خانه، محل کار و جایگاهی برای گذراندن اوقات فراغت، نقشی اساسی در زندگی مردم دارند. آنها در حالی که سهم عمده ای در تولید ناخالص داخلی دارند، سهم بزرگی از مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه ای را نیز به خود اختصاص می دهند. در حال حاضر بیش از هر زمان دیگری، شهرهای تاب آور، سبز و کم کربن برای آینده ای پایدار از نظر اقتصادی، مسئولیت اجتماعی و محیط زیست ضروری هستند.
سیاست‌های توسعه پایدار شهری رسیدگی به مدیریت تراکم شهری، نوآوری، شمول رفاه اجتماعی برای اقشار مختلف و پایداری زیست‌محیطی را عهده دار است.بعلاوه بافت پیچیده تمدن، در هر شهرمنعکس کننده پیشرفت های اجتماعی، فرهنگی و تکنولوژیکی است. قرن گذشته که با پیشرفت سریع فناوری و تغییرات نوآورانه دیجیتالی همراه بود باعث شد نیازهای اجتماعی شاخص شود و شاهد ظهور مراکز شهری جدید بودیم.
شاخص پایداری در شهر ها ترکیبی از دو شاخص است، یکی کیفیت محیطی و دیگری شهرنشینی پایدار، یعنی میانگین قرار گرفتن در معرض هوای پاک شاخصی مهم است که یکی از اصلی ترین دغدغه های برنامه ریزان شهری کاهش ذرات معلق است. دسترسی به هوای پاک یکی از حقوق شهروندان است که از ۶۳۷ شهر مورد مطالعه در یک پژوهش بین المللی تنها (۱۷%) به مقادیر نهایی در معرض آلودگی هوا قرار گرفتن کمتر از ۱۰ میکروگرم بر متر مکعب و نرخ رشد برابر در مصرف دست یافته‌اند و البته که با رشد جمعیت این درصد رو به کاهش می رود و نیاز اصلی ایجاد پایداری آب و هوایی است.
شهرها سیستم‌های پویای پیچیده‌ای هستند که مدام در حال تغییر هستند. آنها به دلیل اندازه، ساختارهای اجتماعی، سیستم های اقتصادی، تنظیمات ژئوپلیتیکی و تکامل فناوری به روش های پیچیده ای تکامل می یابند، علاوه بر این، آنها به مقادیر زیادی از منابع برای ادامه حیات خود نیازمندند، از زمان انقلاب صنعتی، ما کمتر و کمتر به ظرفیت تحمل اکوسیستم جهانی توجه کرده ایم واینکه چگونه عواقب آسیب های برگشت ناپذیر به محیط زیست می تواند باعث فروپاشی اکوسیستم ها و جوامع شود را کمتر مورد مطالعه قرار داده ایم. تقاضای انبوه منابع طبیعی، اکوسیستم های طبیعی را تغییر داده و منجر به تخریب محیط زیست شده است.
تقاضا برای بهبود شرایط زندگی با تولید و تجارت و بهداشت و مدیریت زباله مرتبط است که مشکلات نوظهور در مناطق شهری را بدنبال دارد. پاسخ دادن به نیاز پایداری شهری ریشه در مصرف انبوه منابع و تولید زباله دارد.
لذا توسعه شهریِ پایدار مستلزم مدیریت منابع بعنوان یک پارامتر کلیدی برای برنامه ریزی شهری است !