به گزارش اقتصاد نگار به نقل از ایسنا، پروفسور هوانگ، در پیامی به چهاردهمین نمایشگاه بین‌المللی انرژی های تجدیدپذیر و بهره‌وری برق ایران پس از اشاره به وضعیت صنعت برق دو کشور و هدفگذاری های صورت گرفته در حوزه توسعه انرژی های پاک، زمینه های همکاری بین دو کشور در گذار انرژی را برشمرد.
استاد دانشگاه ملی سئول در کره جنوبی بر هم افزایی بین شبکه هوشمند برق، توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر و کربن زدایی از اقتصاد تاکید کرد.
وی با اشاره به اینکه ظرفیت نصب شده تولید برق در کره جنوبی هم اکنون نزدیک به ۱۴۹ گیگاوات است، خاطرنشان کرد: انواع منابع تولید پراکنده از جمله تجدیدپذیرها در آن ۳۸ گیگاوات از برق را تامین می کنند و بقیه به نیروگاه های اتمی (۲۶ گیگاوات) و حرارتی (۸۵ گیگاوات) اختصاص دارد؛ همچنین با تلاش‌های صورت گرفته در صنعت برق آن کشور میانگین میزان خاموشی هر مشترک در سال در آن کشور به نزدیک ۸ دقیقه در سال رسیده و تلفات خطوط انتقال و توزیع برق هم در محدوده ۳.۵ درصد محدود شده است.
پروفسور هوانگ با اشاره به پروژه‌های گذشته اجرا شده در کره جنوبی در حوزه شبکه هوشمند برق، بر هماهنگی نقش آفرینی نیروگاه‌های تجدیدپذیر، کنتورهای هوشمند، جایگاه‌های شارژ خودروهای برقی و سامانه‌های ذخیره سازی انرژی در شبکه برق تاکید کرد.
وی اظهار کرد: دولت کره جنوبی هدفگذاری برای کاهش ۴۰ درصدی انتشار کربن تا سال ۲۰۳۰ و کربن زدایی کامل تا سال ۲۰۵۰ را در برنامه دارد که بر مبنای آن تاکنون نزدیک به ۲۵ گیگاوات نیروگاه خورشیدی، ۱۰ گیگاوات ساعت ظرفیت ذخیره سازی باتری و نزدیک به ۶۰۰ هزار نقطه شارژ خودروی برقی در کره جنوبی احداث شده است، اما برای دستیابی به هدف ۵۰۸ گیگاواتی تولید برق پاک همچنین حرکت ۲۰ میلیون خودرو برقی در جاده‌ها تا سال ۲۰۵۰، کره جنوبی به شبکه برقی کاملا هوشمند و دیجیتال نیاز دارد.
پروفسور هوانگ با اشاره به تامین نزدیک ۹۰ درصد انرژی ایران از سوخت‌های فسیلی، دستیابی به هدف ۳۰ گیگاواتی تولید برق تجدیدپذیر در سال ۲۰۳۰ را مستلزم یک برنامه جامع در توسعه شبکه هوشمند برق، تامین گسترده منابع مالی، ظرفیت سازی نیروی انسانی و توسعه مدل‌های کسب و کار جدید دانست که در این مسیر لازم است از فناوری‌های نوینی مانند هوش مصنوعی و تحلیل کلان داده‌ها در بخش های خانگی، صنعتی و اتوماسیون شبکه برق بهره گرفته شود.
وی اظهار کرد: در انتها برای شکل گیری یک همکاری بلند مدت، تعریف یک پروژه پایلوت و تشکیل کارگروهی متشکل از دولت، دانشگاه، مراکز تحقیقاتی و شرکت های صنعتی طرفین طی یک جدول زمانی مشخص پیشنهاد شده است.
